De spelers staan zij aan zij. Niet als favorieten, niet als grootmachten. Maar als een team met een missie. Voor het eerst in hun geschiedenis, en tegen alle verwachtingen in, schreef Curaçao zich in voor een Wereldkampioenschap.

De weg ernaartoe was langzaam en onvermoeibaar. Na de herstart als zelfstandig team in 2011 bouwden ze, wedstrijd na wedstrijd, karakter op. De mix van spelers van het eiland en diaspora, de steun van coaches en staf, allemaal droeg het bij aan dit moment.

In de beslissende wedstrijd in Kingston tegen Jamaica hield Curaçao stand. De bal stuiterde op het hobbelige veld, kansen gingen verloren, de spanning liep hoog op. Maar toen de scheidsrechter vlak na afloop zijn fluit liet klinken, barstte het los. Het eiland was plotseling wereldnieuws. Met circa 150.000 inwoners is Curaçao nu het kleinste land ooit dat zich plaatst voor een WK.

Je ziet op de foto geen glorie of overdaad. Wel vermoeide blikken, bescheiden trots, hoop. Het is een moment vóór het feest, maar met het DNA van een mijlpaal ingebakken.

Deze foto markeert niet alleen sportief succes. Hij staat voor identiteit, voor de trots van een eiland dat zich niet langer liet negeren. Voor gemeenschapsgevoel, de diaspora, de supporters overal ter wereld. Voor het bewijs dat voetbal meer is dan een spel.

Curaçao is nu geen outsider meer. Ze staan op de kaart. En elke keer dat je naar deze foto kijkt, voel je dat begin van iets groters.